تعیین سایز بهینه عناصر یک میکروشبکه خودمختار مبتنی بر واحدهای خورشیدی با در نظر گرفتن ذخیره و بار های قابل قطع

در این پایان نامه به توسعه مدلی جهت تعیین سایز بهینه واحدهای پراکنده انرژی یک میکروشبکه مبتنی بر واحدهای خورشیدی که دارای قابلیت عملکرد در دو مد کاری خود مختار و متصل به شبکه بالادست می باشد، پرداخته می شود. میکروشبکه مورد بررسی علاوه بر واحدهای خورشیدی شامل واحدهای بادی، پیل سوختی، باتری به عنوان ذخیره کننده بلند مدت انرژی و ابرخازن به عنوان ذخیره کننده سریع انرژی می باشد. عدم قطعیت در توان تولیدی واحد های بادی، خورشیدی و توان مورد نیاز بار مصرفی میکروشبکه در هر دو مد کاری و همچنین قطع ارتباط با شبکه بالادست در مد متصل به شبکه از عوامل تاثیرگذار بر فرکانس میکروشبکه می باشند، لذا در این پایان نامه سعی می گردد با تعیین سایز بهینه ابرخازن ظرفیت لازم جهت پاسخ سریع به تغییرات لحظه ای توان در میکروشبکه فراهم آید. از الگوریتم اجتماع ذرات به منظور کمینه سازی هزینه میکروشبکه در مدل تعیین سایز واحدهای پراکنده انرژی آن استفاده می گردد. جهت توسعه مدل نهایی در این پایان نامه ابتدا شش مدل ساده تر توسعه و مورد بررسی قرار گرفته اند. در این مدل ها، خروج اضطراری واحدها، شاخص های قابلیت اطمینان، بارهای قابل قطع، ارتباط با شبکه بالادست و همچنین عدم قطعیت بادی، خورشیدی و بار در نظر گرفته شده است. مدل های توسعه یافته با توجه به مطالعات عددی مورد ارزیابی و تحلیل واقع شده اند. در این پایان نامه تاثیر حذف یارانه ها و آزاد سازی قیمت ها در کشور ایران بر سایز بهینه واحد ها و هزینه کلی میکروشبکه مورد بررسی قرار می گیرد. جهت صحه گذاری مدل های توسعه یافته، نتایج حاصله از مدل اول با نتایج حاصله از الگوریتم ژنتیک مورد مقایسه قرار گرفته اند.